Van die gesprekken (3)

“Zo mensen wat een weer hè. Vre-se-lijk. Ja en dan moet ik met dit rotweer op m’n scootmobiel hier heen, hè. Das koud hoor. Ja, ik kan natuurlijk wel vragen of de dokter naar mij komt, maar ja, hij moet al zo vaak naar mij toekomen, ik denk, ik kom wel naar hem. Maar wat een weer. Ja, kijk dat is ook slecht voor m’n jicht hè, dat weer. Maar ja, ik ben ook al negen keer gevallen. Gewoon in huis. Gevallen. En dan komt de dokter weer. Nou, vooral toen ik buiten was gevallen. Ging ik hoor, met scootmobiel en al. Wel 6 meter door de lucht vloog ik met mijn oude lijf. Zo tegen een auto aan. Nou stond die geparkeerd, die auto, maar het komt toch best hard aan. Ja, dat komt; ik zag het stoepie niet. Nou bam daar ga je hoor. Terwijl ik alleen maar een tompoes wilde halen. Want ik haal iedere dag een tompoes hier bij het bakkertje. Je moet jezelf een beetje kriebelen zeg ik altijd. Nou, dat doe ik dan. Soms is het ook een moorkop hoor, maar liever heb ik een tompoes. Lekker die tompoezen. Met dat roze. Ik neem ze ook wel eens mee voor de mensen van de praktijk hier maar meestal gewoon voor mezelf. Joh, voor je het weet ben je zo twee tompoezen verder. Soms wel drie. Maar ik heb een scootmobiel, dus die paar kilo’s extra maakt ook niet uit. Ja toch? En nou heb ik toch een partij pijn in mijn voet zeg. Van het vallen denk ik. Ja dat zal het wezen. Moet ik weer rust nemen en zo. Gaat-ie vast zeggen straks. Zegt-ie ‘nou mevrouw Van Zwieten u moet rustig aan doen hoor’. Zal je net zien. Maar ik wil gewoon mijn tompoezen halen. Ik wil helemaal niet rustig aan doen. Maar ja, ik kan natuurlijk niet beloven dat ik niet meer val. Maar ik ga niet op een bed liggen hoor, de hele dag. Dat kan-ie vergeten. Daar begin ik niet aan. Nee, ik haal straks gewoon weer een tompoes. Of twee. Voor de schrik zullen we maar zeggen. Wat is het hier druk eigenlijk. Hij loopt toch niet uit zeker?

 

Wat zijn jullie trouwens stil…”