Van de trap

Verplichte rust. Vier dagen om precies te zijn. Dat komt omdat ik onlangs het wereldrecord ‘trapafdalen’ heb geprobeerd te verbreken. Volgens ooggetuigen kwam ik overigens aardig in de buurt, maar niet geheel zonder schade. Blauw is nu mijn lievelingskleur, ik heb er immers voldoende van. In de komende dagen zal die lievelingskleur zich waarschijnlijk omzetten in geel, paars en zwart.

Dat komt zo; op de tweede etage legde ik mijn opdrachtgever nog uit dat de trap waarop wij liepen wellicht een risico behelsde voor dames op hakken. Er zitten flinke uitsparingen tussen de planken die tezamen de trap vormen. Het is best een klus om je voet zo te positioneren dat je hak er niet in gevangen wordt. Nog zonder zijn reactie af te wachten demonstreer ik mijn stelling vakkundig door met een spectaculaire snelheid van de eerste etage naar beneden te duiken. Ik kan me herinneren dat ik gedurende mijn val – en die duurde opmerkelijk lang – nog aan mijn dierbare Dolce & Gabbanapak dacht, en de zorgelijke staat waarin deze zou verkeren wanneer de zwaartekracht mij eindelijk met rust zou laten. Ook de hakken in kwestie hebben het debacle niet overleefd. Ja, ik weet prima prioriteiten te stellen. Wel heb ik meteen de BHV-organisatie van mijn opdrachtgever kunnen testen. Zo is het ook.

Eerst onderaan de trap maar even stil blijven liggen en voelen of ik geen bouwpakket was geworden. Vervolgens hup, richting EHBO. Nog steeds geen parkeerplaatsen aldaar. Ik voelde de bloedstraaltjes van mijn knieën langs mijn benen lopen, zo ook van mijn ellebogen. Deed best pijn, maar als ze het ‘van de EHBO’ maar uit hun hoofd laten om eerder genoemd pak van mijn lijf te knippen. Echt niet. Dus dan maar op een betrekkelijk stupide wijze van kleding wisselen. Benen helen wel, Dolce & Gabbana niet, verdorie.

Klaarblijkelijk hebben niet alleen de boodschappenwagentjes bij de supermarkt patent op weigerachtig bochtenwerk. EHBO-rolstoelen doen er niet voor onder.

Ik ben een leerobject. Vooral mijn linkerbeen wordt door studenten, bijna-artsen, assistenten, andere hulpsinterklazen en uiteindelijk een echte dokter – geloof ik – bestudeerd. Volgens de foto’s bleek er niets gebroken. Behalve die hakken dan. Wel werd mijn been van enkel tot lies in een drukverband gewikkeld. Dus nu verplicht vier dagen rust.

Toch had Cruijff gelijk. “Schat, laat jij even de hond uit…?”