Vogels tellen

5 kilo gemixt vogelvoer moest het vergemakkelijken. Of is dat vals spelen? Ik zie het meer als compensatie voor de buurkat. Vogels tellen. Berespannend. Voer ligt uitgestrooid over de gehele tuin, maar er ligt voornamelijk een berg op de te ver verweerde teakhouten tafel – want met een sterkte van -5 in de brillenglazen moeten die vogels niet te ver weg gaan zitten eten.

Ik ben er helemaal klaar voor. En een half uur later ben ik er nog steeds helemaal klaar voor. Waar blijven nou die vogels? Een uurtje later is de score immer nul. Mag ik overvliegende vogels eigenlijk mee tellen? Ik besluit van wel. Nog een uur later, score twee. Overvliegers welteverstaan. En geen idee welk ras ik gezien heb. Even schaamteloos niets doen is prima, maar dit gaat te ver. Saai.

Brood gooien dan maar. Heel hoog en met sierlijke bewegingen, een ballerina waardig. Dat zou vast opvallen. Klopt ook. Maar het viel vooral de buurman op. De vogels negeren mijn tuin. Precies op mijn teldag. Als ik niet in telmodus zit, barst het altijd van de gevleugelde gasten. Brood en strooivoer is dan niet aan te slepen. Zelfs rijst en aardappelen hebben gretig aftrek. Genieten is dat, voor zowel de vogels als diens aanschouwers zoals ondergetekende. Maar zo niet op teldag, verdorie.

De buurkat heeft geen invloed, die zit immers bevend achter de heg omdat hondlief de tuin al veilig gesteld heeft. Voor lokroepen heb ik geen talent. Ik geef het op, zet een kop thee, klap de laptop open en schrijf de teleurstelling van me af. En daar zit ie. Ineens. Een verdwaalde mus. Vooral omdat-ie de enige is, is het de allermooiste mus. Mijn mus. Een stuk of 10 spreeuwen, 15 meeuwen en 12 door mij niet herkende vogels volgen. Of waren dat steeds dezelfde vogels die rondjes vlogen. Het kan me niets schelen. Mijn mus eet zich klem.