Dakloos in Rotterdam
Onlangs liep ik over de Korte Lijnbaan. Toen ik de McDonald’s passeerde moest ik terug denken aan de Fransman met herder. Hij zal misschien 1.60 meter lang zijn geweest. Niet groter. De Fransman dan, niet de herder. Vroeger – héél vroeger – zat hij daar steevast op een kleedje met wat rommeltjes, naast voornoemd restaurant. Te spelen. Gitaar, meen ik me te herinneren. Hij had geen vaste woon- of verblijfplaats. Geen dak boven zijn hoofd. Hij leefde op en van de straat. Voor de herder werd in mijn beleving goed gezorgd. Hij leek meer van zijn hond te houden dan van zichzelf. En ik kocht altijd iets te eten voor hem wanneer ik hem tegenkwam.
Op een zekere dag was ‘ie weg. Ineens.
“Plan van aanpak Maatschappelijke Opvang“
Een paar passen later realiseerde ik me dat het straatbeeld van Rotterdam in de afgelopen jaren erg veranderd is. Ik kan me niet herinneren recentelijk een zwerver te hebben gezien. Bij thuiskomst ben ik daarom in Google geklommen. Het blijkt dat Rotterdam in 2006 een ambitieus plan lanceerde om dak- en thuislozen aan onderdak te helpen. “Plan van aanpak Maatschappelijke Opvang“, heet het. Dat kost zo’n 60 miljoen per jaar. En wat blijkt; iedere geïnvesteerde euro levert ongeveer het dubbele op. Dat zit ‘em voornamelijk in besparing op kosten voor zorg en veiligheid. Dat is allemaal uitgebreid onderzocht. Dit succesbeleid werd verlengd tot februari 2014.
En nu dan?
Geen idee.
Rotterdam zegt er formeel niets over. Niets over verlenging en niets over een alternatief, voor zover ik kon vinden, anders dan de reguliere opvang. Dit tijdsgewricht – en niet in de laatste plaats de crisis – levert een geheel nieuwe lichting daklozen. Het zijn niet per se in lompen gehulde mannen met verwilderde baarden en volle boodschappenkarren. De huidige dakloze is relatief verzorgd. En steeds vaker vrouw. Ik vraag me dan ook af of de afname van ‘de zwerver’ in het straatbeeld wel volledig te danken is aan voornoemd beleid. Ze vallen sowieso minder op.
In Utah kan het wel
Misschien moet Rotterdam een voorbeeld nemen aan Utah. Daar krijgen alle daklozen een huis. Een goudmijn. Want de Amerikaanse staat bespaart daarmee ongeveer 6000, – dollar per dakloze per jaar.
Er staat hier genoeg (kantoorruimte) leeg. Moet kunnen toch, Rotterdam?