Bikramp

Ik heb echt het geprobeerd hoor. En gefaald. Het leek ons wel een aardig idee, bikkels als we zijn, om onze lijven na een wat minder sportieve lente knetterhard op maat te meppen door ons met een ongezond enthousiasme op Bikram Yoga te storten. Maar ik geef toe, ik heb betere ideeën gehad.

‘Holistisch hip’

De wachtruimte is ‘holistisch hip’. De mensen op de o zo verantwoord gekapte houten bankjes zijn meer van het type permanent pauzerende raamambtenaar en penningmeester van een ingewikkeld huisvrouwenclubje. Toegegeven; er zat ook een handje vol harde kern yogalieden. Heel intimiderend hoor, met van die versleten yogamatjes en dito niets verhullende kleding om nauwelijks onthaarde minilijfjes.

De klap van 40 graden

Het is trouwens ruim 40 graden in de zaal. Dat is het hele idee erachter. Ik bespaar u de filosofie, maar het komt erop neer dat de warmte er voor moet zorgen dat je je beter kan bewegen, je sneller herstelt en je lichaam zich makkelijker kan ontdoen van afvalstoffen. Dat laatste geloof ik overigens meteen wanneer ik poog te ademen. De klap kreeg ik niet louter van de hitte, zeg maar. En daar zou ik nog anderhalf uur van mogen genieten. Want zolang duurt een sessie, hè. An-der-half uur.

Het orgasme van een belegen bruinvis

Enter de eerste oefening. Eentje voor de ademhaling. Niet dat ik ooit live getuige ben geweest van het orgasme van een belegen bruinvis, maar ik veronderstel dat het zo moet klinken. De geoefende yogisten om ons heen kreunen bloedserieus en opvallend hard mee. Als ik heel eerlijk ben had ik daar mijn eerste afhaakmoment al. Maar in het kader van mijn bikkelschap; moedig voorwaarts.

De – overigens heel vriendelijke – Engelstalige instructrice dwingt wel respect af door zich ogenschijnlijk moeiteloos in houdingen te wurmen die ik nauwelijks voor mogelijk hield. En of ik dat even wilde nadoen. Natuurlijk. Die mijnheer Bikram moet welhaast een flitsende carrière achter de rug hebben in een of ander exotisch leger, waarschijnlijk als succesvol ondervrager. Anders verzin je dit niet.

Er gutsen mensen, er zuchten mensen, er vomeren mensen, er kraken mensen (wij vooral) en er huilen zelfs mensen. Hard ook. Wat een mooie sport.

26 schier onmogelijke poses

Ik kijk anderhalf uur, zesentwintig schier onmogelijke poses en een verse migraine later even naar links alwaar mijn vriendin het zelfde lot onderging. Toch nog maar een tweede keer wagen? Ja, laten we dat maar doen dan. Op scheepsrecht hebben we niet ingezet.